سفر به «سین‌کیانگ»؛ رفتار دولت چین با مسلمانان چگونه است؟

به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از شین‌هوا، «حازم سمیر» معاون مدیر تحریریه روزنامه «الجمهوری» مصر با انتشار یادداشتی با اشاره به سفر اخیرش به منطقه خودمختار «سین‌کیانگ» چین استدلال می‌کند که مشاهدات عینی و داده‌های واقعی با آنچه غربی‌ها درباره وضعیت مسلمانان در «سین‌کیانگ» می‌گویند هیچ تطابقی ندارد و به دلایل خاص سیاسی و راهبردی هجمه‌های «حقوق بشری» را علیه دولت چین به راه انداخته‌اند.

بخش‌های مهم یادداشت «حازم سمیر در ادامه می‌آید:
منطقه خودمختار «سین کیانگ» اویغورها، چین را به آسیای مرکزی متصل می کند. به دلیل موقعیت مکانی آن به عنوان دروازه غربی چین برای تجارت با آسیای مرکزی و اروپا، دولت تلاش زیادی برای توسعه این منطقه انجام داده تا آن را به مرکز طرح بزرگ «ابتکار کمربند و جاده»(BRI) تبدیل کند.

اوایل سال جاری (میلادی) هنگامی که برای یک سفر کاری عازم سین کیانگ شدم، نگران حدود ۱۲ میلیون اویغور بودم که در این منطقه زندگی می کنند، زیرا گزارش هایی درباره نقض حقوق بشر علیه آنها خوانده بودم. به عنوان یک روزنامه نگار که به دنبال حقایق است، تصمیم گرفتم در طول ۱۲ روز اقامتم در آنجا حقیقت این گزارش های بحث‌برانگیز را بررسی و کشف کنم.

من با عموم مردم این منطقه، از مسلمان و غیرمسلمان ملاقات کردم و درباره این اتهامات و نحوه برخورد دولت (مرکزی چین) با آنها تحقیق کردم؛ هیچکس نسبت به دولت ابراز نارضایتی نکرد و هر کس وظایف خود را در صلح و هماهنگی انجام می‌داد. تنها چیزی که در این منطقه دیدم، کار سخت (دولت) بود.

دولت چین با اجرای طرح‌های بزرگ توسعه و آموزش افراد غیر ماهر برای تأمین نیازهای بازار کار و جذب سرمایه‌گذاری در بخش‌های گردشگری، معدن، تولید و کشاورزی، طرح های بزرگ اجتماعی-اقتصادی را آغاز کرده بود.

از آنجایی که سین‌کیانگ دارای منابع طبیعی فراوان، به ویژه نفت، گاز طبیعی و زغال سنگ است، دولت برای توسعه این منابع و تبدیل این منطقه به تامین‌کننده کلیدی انرژی، سرمایه گذاری زیادی کرده است. دولت همچنین برای حمایت از رشد این منطقه و نقش محوری آن در طرح «ابتکار کمربند و جاده»، سرمایه گذاری زیادی در زیرساخت های سین کیانگ انجام داده که شامل ساخت بزرگراه ها، راه آهن، مراکز لجستیکی و خطوط لوله انرژی؛ منطقه‌ای که چین را به آسیای مرکزی و فراتر از آن متصل می کند.

داده‌های گمرکی نشان میدهد که سین کیانگ در صادرات کلی چین به پنج کشور آسیای مرکزی یعنی قزاقستان، تاجیکستان، قرقیزستان، ترکمنستان و ازبکستان پیشتاز شده؛ در سال ۲۰۲۳ رقم این صادرات به ۲۴۶.۵۷ میلیارد یوان (۳۴.۲۵ میلیارد دلار) رسید که نسبت به سال قبل ۲۳.۲ درصد رشد داشت.

برخلاف اقتصادهای غربی، چین بیش از آن مایل است که تجربه گسترده خود از پیشرفت اقتصادی و فناوری را با کشورهای در حال توسعه به اشتراک بگذارد تا به ساختن آینده ای مرفه برای همه کمک کند؛ و این همان چیزی است که آن را «آینده مشترک برای بشریت» می نامد.

از آنجایی که سال‌هاست درباره چین مطالعه می‌کنم، از تضاد شدید بین تصاویر و تفسیرهای دروغین غربی‌ها از سین‌کیانگ با واقعیت موجود این منطقه تعجب نکردم؛ غربی‌ها سین‌کیانگ را به‌عنوان مکانی برای سرکوب (اویغورها) تصویر می‌کنند، درحالی‌که واقعیت این است که این منطقه موتور رشد قومیت‌های مختلف برای چین و کشورهایی است که در مسیر «ابتکار کمربند و جاده» قرار دارند.

(با سفر به سین‌کیانگ‌) متوجه شدم که چرا چین با سیل انتقاد رسانه های غربی در رابطه با اویغورها در سین کیانگ و روابط چین با کشورهای در حال توسعه مواجه است. این مسئله دو دلیل دارد؛ نخست اینکه کشورهای غربی در تلاش هستند تا ظهور چین را به عنوان یک کشور بزرگ در صحنه جهانی تضعیف کنند و دوم آنها می‌ترسند که طرح «ابتکارکمرند و جاده» نظم بین‌المللی تحت کنترل غرب را به یک نظام چندقطبی مبتنی بر عدالت و مشارکت متقابل تغییر دهد؛ تغییر بزرگی که ابتکار کمربند و جاده قادر به اجرای آن است.