خبرگزاری مهر، گروه استانها- غلامرضا ابراهیمی: «زهرا منعمی» متولد ۱۳۶۳ بندر گناوه است که بی‌قراری کلمات را از موج‌ها، وسعت اندیشه را از سخاوت دریا و صبوری نوشتن را از جاشوها و شالوها آموخته است.
وی از خوش‌فکران فرهنگی است که تار و پود وجودش را «نوشتن، عشق و مطالعه» تشکیل می‌دهد. وی بیش از ۱۶ سال است که تجربه تدریس، معلم نمونه و برتر شهرستان، سرگروه آموزشی پایه اول دبستان را در کوله‌بار خود دارد.
از آثار او می‌توان به مجموعه‌های کمک آموزشی (دیکته شب «املانورد»، کتاب کار ریاضی، روش‌های کنترل اضطراب در زندگی تحصیلی دانش آموزان، الگو و روش‌های ویژه برای معلمان و آموزگاران و…) اشاره کرد.
مجموعه مصور «نیکانیک» در سه جلد ویژه مشق فارسی پایه اول دبستان، گامی درخشان در راستای تقویت یادگیری دانش‌آموزان و «منبع مرجع» جهت ارتقای مهارت‌های خلاقانه معلمان است که به تازگی توسط انتشارت «شِنابا» به زیور طبع آراسته شده است.
به مناسبت انتشار جدیدترین اثر زهرا منعمی گفتگویی را با وی در مورد کتاب «نیکانیک» داشته‌ایم.
۱. چرا در حوزه گسترده پژوهش، ذهن خود را معطوف به تألیف «کتاب‌های کمک آموزشی» کردید؟
از ابتدای استخدامم در کسوت معلمی، بنا به شرایط موجود ذهنم همیشه درگیر راهنمایی و کمک به دلبندانم در کلاس بود؛ من به ابزارهای کمک آموزشی متعددی متوسل شدم، هرچه که بتواند درک نکته‌ای را ذهن کودک آسان‌تر کند و کتاب ممکن‌ترین وسیله همراه آموزش بود.
پس فکر کردم با کتاب کمک آموزشی می‌شود همراهی بیشتری با دانش‌آموز داشت و به همین دلیل در مسیر تألیف کتاب‌های کمک آموزشی قدم برداشتم.
۲. انگیزه خود را از تدوین کتاب در حوزه «پایه اول دبستان» بیان کنید.
تصور خیلی‌ها آسانی یادگیری دروس کلاس اول ابتدایی است و این فرضیه همیشه از وقتی درست است که این پایه را رد کرده باشی که اینجا می‌شود «معما چو حل گشت، آسان شود».
اما من که پیشه‌ام آموزش است به سختی کار و آموزش اولین پایه تحصیلی واقفم و می‌دانم «خشت اول» آموزش باید درست و اصولی گذاشت.
کمک در آموزش این سن و پایه انرژی ویژه‌ای می‌خواهد و کفش پولادین. تلاش من، همراهی بیشتر این مرحله از آموزش بوده و هست.
۳. کتب کمک آموزشی چه تأثیری در «آینده تحصیلی دانش‌آموزان» دارد؟
نمی‌شود ادعا کرد صد در صد تأثیر را دارد و نه می‌شود گفت بی‌تأثیر است، همراهی مجموعه‌های کمک آموزشی همان‌گونه که از نامشان پیداست، کمک کردن به آموزشی است که انجام شده‌است و خود آموزش نیست.
ابزارهای کمک آموزشی شبیه کتاب، تقویت بال‌های پرواز است.
۴. چه چیزی شما را به مجاب به نوشتن ، پژوهش و تألیف کتاب می‌کند؟
شوق بیشتر من، یادگیری نکات تازه است؛ اینکه داشته‌هایم را به اشتراک بگذارم لذتی مضاعف دارد. پس من همزمان با یادگرفتن، قصد دارم داشته‌هایم را با دیگران سهیم شوم.
می‌نویسم که یعنی این راه هم برای آموزش وجود دارد. چیزی شبیه چراغ راه بودن، راهنما بودن. این انگیزه تا همیشه همراهم بوده و هست.
۵ . مشوقان و همراهان شما در مسیر سخت تألیف کتاب «نیکانیک» چه کسانی بودند؟
من به همیاری دیگرانی که نیاز به کمک دارند بیشتر فکر می‌کنم تا اینکه حالا به ذهنم فشار بیاورم که چه کسی مرا تشویق و یا تنبیه کرد.
دقیق‌تر بگویم؛ همواره به این فکر می‌کنم که کاش خدای بزرگ، جوری یاری‌ام کند که تا هستم مشوق دیگران باشم و چراغی روشن کنم برای دیدن زیبایی‌ها.
اطرافیان من همه، بهترین مشوقان حسابگر زندگی‌ام بوده‌اند، که دستشان را به مهر می‌فشارم.
۶. اگر معلم نمی‌شدید چه حرفه‌ای را انتخاب می‌کردید؟
باز هم تلاش می‌کردم معلم بشوم. آنقدر که اگر فرصتی دست نداد، بعد از من بنویسند: «نامبرده، تمام عمر برای معلم شدن، جنگید».
۷. چرا به جای تدریس در مرکز استان بوشهر یا شهرهای بزرگ ایران که امکانات پیشرفت و معرفی شما بیشتر بود، بندر گناوه را انتخاب کردید؟
نگفته پیدا است که من سال‌ها محروم از امکاناتِ همسانانِ مرکزنشین، میل کمک به «خودم» بیشتر از کسانی که درک کاملی از «من» دیروز ندارند را دارم. هرچند، اقتضای زندگی شخصی نیز در این مصاحبت شیرین، بی‌تاثیر نیست.
نظر شما